Socjoterapia dla dzieci: na czym polegają zajęcia socjoterapeutyczne?

Socjoterapia dla dzieci to metoda leczenia zaburzeń psychicznych polegająca na wykorzystywaniu oddziaływań natury społecznej. Na zajęcia socjoterapeutyczne mogą i powinny uczęszczać dzieci, które mają zdiagnozowane zaburzenia w zachowaniach typu nadpobudliwość ruchowa, agresja, zahamowania, niska samoocena, nieśmiałość, strach przed relacjami z rówieśnikami.

Zajęcia socjoterapeutyczne mają za zadanie wspomagać dzieci w:

• rozwoju,

• przyjmowaniu,

• rozumieniu rzeczywistości

  przez realizację celów rozwojowych, edukacyjnych i terapeutycznych.

Socjoterapia dla dzieci: na czym polega?

Zajęcia socjoterapeutyczne dla dzieci polegają na tym, że biorą one udział w sytuacjach społecznych, podczas których uczą się właściwych zachowań. Te zachowania powodują odreagowanie napięć emocjonalnych i ułatwiają przyswajanie umiejętności społecznie akceptowanych.

Dzieci podczas treningu takich zachowań zaspokajają także własne potrzeby emocjonalne i społeczne, rozwijają swoje zainteresowania.

Kiedy można stwierdzić, że dziecko powinno brać udział w zajęciach socjoterapii?

Wtedy gdy odbieramy sygnały, że przejawia ono zachowania społecznie nieakceptowane, łamie ogólnie przyjęte normy, zasady.

Zazwyczaj w takiej sytuacji trzeba zbadać, z jakiego powodu dziecko się tak zachowuje. Aby właściwie dobrać terapię, ważne jest dobre zdiagnozowanie problemu. Wtedy będzie można skutecznie pomóc dziecku. Jeśli problem tkwi np. w rodzinie, trzeba go wyeliminować, dopiero po przejściu tego kroku dalsza praca z dzieckiem, terapia będzie skuteczna.

Jaki jest cel zajęć socjoterapeutycznych?

Zajęcia socjoterapeutyczne mają na celu spowodowanie, że dziecko pozna samego siebie, pozna swoje mocne i słabe strony, swoje talenty, zdolności, będzie umiało budować poczucie własnej wartości, rozpoznawać i nazywać emocje, uczucia swoje i innych. Podczas takich zajęć dzieci uczą się stawiać granice, odmawiać, przełamywać własną nieśmiałość. Uczą się, jak radzić sobie w sytuacjach dla nich stresowych, jak wyrażać emocje i uczucia, samodzielnie podejmować decyzje i brać za nie odpowiedzialność. Jak rozpoznać własne zainteresowania, możliwości ich realizacji.

Jakimi metodami pracuję?:

• drama – polega ona na tym, że dziecko wciela się w role, w postaci i wygłasza sentencje. Często są to słowa z życia wzięte, odzwierciedlają sytuacje, w których dziecko się mogło znaleźć. Drama umożliwia ukazanie emocji, jakich mogło doznać dziecko w życiu. Często w zwykłej rozmowie o tym nie powie, ale w dramie zostanie to zagrane. Wypowiedzenie blokujących je słów, odegranie emocji, pozwala na uwolnienie się od zaburzeń powstających w pamięci emocjonalnej.

• rysunek terapeutyczny – kolejna metoda pracy z dziećmi, bardzo często praktykowana. Dzieci rysują np. dom, drzewo. Terapeuta na podstawie poszczególnych elementów wnioskuje, jakiego rodzaju zaburzenia może mieć dziecko. Liczy się treść rysunku, jego geometria, wybór koloru, intensywność barw czy sposób użycia i odczytania symbolu. Podczas terapii rysunkiem zadaniem dzieci jest np. narysowanie radości, smutku, złości.

• zabawa – dostarcza wielu informacji na temat sposobu kontaktu z innymi, przyjmowania ról w grupie, znoszenia porażek. Dziecko wchodzi w pewne role, angażuje się w nie. Terapeuta obserwując dziecko w swobodnej sytuacji wyciągnie odpowiednie wnioski.

• trening interpersonalny – wymaga dokładnego przygotowania pomocy dydaktycznych. Wszystkie ćwiczenia muszą być zaplanowane. Dzieci biorą w nim udział wraz z innymi, nie jest to praca sam na sam z terapeutą. Trening umożliwia wszystkim kontakt ze sobą, branie udziału we wspólnych działaniach. Obserwuję zachowania dziecka w grupie, reagowanie na porażki, na sukces, sposób wykonywania powierzonych zadań.

• kodeks złości – dzieci bardzo lubią zajęcia o swoich emocjach. Częste ćwiczenie to np. wymyślanie kodeksu złości, koncentrują się na swoim ciele i poprzez oddech rozpuszczają tę negatywną energię. Która często się w nich kumuluje. Uczą się, że emocje to część nas i należy umieć obsługiwać je w sobie zamiast wyładowywać na innych.

• opowiadania – terapeuta może także wykorzystywać opowiadania, w których bohaterowie zachowują się w określony sposób. Dzieci bardzo szybko wcielają się w role takiego bohatera i przejmują jego kwestie.

Socjoterapeuta: mgr Dorota Koch